Budda urodził się około 2560 lat temu w północnych Indiach, w czasach rozkwitu kultury i cywilizacji indyjskiej. Po latach praktyki urzeczywistnił naturę umysłu i osiągnął oświecenie. Przez kolejnych 45 lat aż do śmierci Budda nauczał metod osiągnięcia oświecenia. Do dziś buddyzm jest główną religią w wielu krajach Dalekiego Wschodu. Począwszy od lat 70. nauki Buddy stają się coraz popularniejsze w Europie i obu Amerykach.

Budda wyjaśnił w sposób jasny i praktyczny, co jest ostatecznie prawdziwe, a co jest nietrwałe. Dzięki temu zrozumieniu możemy doświadczyć trwałego szczęścia. Odpowiednie medytacje pozwalają świadomie pracować z umysłem. Nauki Buddy nie są dogmatyczne, a zadawanie pytań pomaga w osiągnięciu celu. Celem nauk Buddy jest pełny rozwój potencjału ukrytego w naszym ciele, mowie i umyśle.

Budda przekazał nauki trzem grupom ludzi. Wszystkim tym, którzy chcieli uniknąć cierpienia, Budda wyjaśniał prawo przyczyny i skutku – ten zbiór nauk nosi nazwę Terawady, Małej Drogi (skr. Hinajana).

Ludziom o większym potencjale udzielał nauk o współczuciu i mądrości – znanych dzisiaj jako Wielka Droga (skr. Mahajana). Tym zaś, którzy posiadali spontaniczne zaufanie do własnej natury buddy, udzielił nauk Diamentowej Drogi (skr. Wadżrajana). Budda pojawiał się jako forma z energii i światła lub bezpośrednio przekazywał uczniom swój oświecony pogląd na naturę umysłu – Wielką Pieczęć (skr. Mahamudra).

W buddyzmie Diamentowej Drogi możemy nauczyć się przeżywania świata z perspektywy bogactwa i samowyzwolenia. Dzięki praktyce rozwijamy głębokie wewnętrzne bogactwo, które prowadzi do niezachwianego zrozumienia natury umysłu. Wreszcie, odkrywamy wszystkie oświecone energie umysłu.

Buddyzm Diamentowej Drogi przyciąga niezależnych ludzi z różnych środowisk. Ośrodki i grupy medytacyjne to miejsca, w których możemy medytować i otrzymać wyjaśnienia na temat praktyki buddyzmu Diamentowej Drogi. Są to ośrodki świeckie, dla ludzi zakorzenionych w codziennym życiu – mających rodziny, przyjaciół i pracę.

Obecnie istnieje ponad 700 ośrodków buddyjskich w ponad 50 krajach na całym świecie. Opierają się one na przyjaźni i działają na zasadzie wolontariatu. W wielu krajach są uznanymi organizacjami charytatywnymi, a w niektórych krajach buddyzm Diamentowej Drogi jest oficjalnie uznaną religią (np. Dania, Grecja, Austria, Polska, Węgry i Rosja).

Linia Karma Kagju należy do jednej z czterech głównych szkół buddyzmu tybetańskiego. Jako linia bezpośredniego przekazu ustnego kładzie szczególny nacisk na medytację i urzeczywistnienie bezpośredniego doświadczenia umysłu pod kierunkiem nauczyciela.

Nauki szkoły Karma Kagju zostały przekazane przez historycznego Buddę i w kolejnych latach w Indiach i Tybecie rozwinęły się w praktyczny system prowadzący do oświecenia. Przez ponad tysiąc lat buddyjscy mistrzowie (Mahasiddhowie), tacy jak Naropa i Maitripa w Indiach, a także słynni tybetańscy jogini Marpa i Milarepa, ukształtowali tę linię przekazu jako łatwą do stosowania w życiu codziennym praktykę dla ludzi świeckich. Od XII wieku żywy i silny przekaz jest kontynuowany poprzez kolejnych Karmapów.

Obecnie nauczyciele buddyjscy, tacy jak 17 Karmapa Taje Dordże, Szierab Dzialtsen Rinpocze oraz Dzigme Rinpocze nauczają buddyzmu Karma Kagyu na całym świecie i ściśle współpracują z ośrodkami świeckiego buddyzmu założonymi przez Lamę Ole Nydahla.

Karmapa jest pierwszym świadomie reinkarnującym się lamą Tybetu.

Od XII wieku każdy kolejny Karmapa jest głową linii Karma Kagju i jest odpowiedzialny za jej kontynuację i rozwój. 16 Karmapa w 1959 roku opuścił okupowany przez Chińczyków Tybet i udał się na emigrację do Indii. 16 Karmapa chciał, żeby metody buddyzmu Diamentowej Drogi były dostępne dla wszystkich. Dzięki swoim zachodnim uczniom przyniósł wiedzę o naturze umysłu do Europy.

Obecny 17 Karmapa Taje Dordże urodził się w 1983 roku w Tybecie. Wiosną 1994 roku udało mu się uciec z represjonowanego Tybetu. Obecnie mieszka w Indiach.